Ik ben nooit alleen

Ik ben nooit alleen..

Van vijf HKU'ers in Bulgarije naar vier HKU'ers in Italië. Ik ben nooit alleen.
Veel vragen: 'vind je het niet erg, dat wij hier nu dan zijn. Vind je het niet erg dat je je internationale stage niet alleen doet?'

Hm, lastig om te beantwoorden. Ik wist namelijk van te voren al dat ik mensen tegen zou komen van mijn school. En nu helemaal hier in Italië waarbij heel de wereld samen komt. Echt Italiaans ga ik niet leren.
In Bulgarije heb ik echt alleen les gegeven met Bulgaren en Bulgaarse kinderen. Dus de Bulgaarse taal vloog er in.
Hier dus niet. Hier zit ik met Brazilianen, Argentijnen, eeh 'Taiwanezen(?)', Australiërs, Canadezen, Amerikanen, Fransen, Italianen, Portugezen, Zwitsers, Spanjaarden, Costa Ricanen, Belgen, Duitsers, Engelsen, Zweden, Finnen en natuurlijk Nederlanders.

Internationaal is het wel, maar de Italiaanse cultuur schiet een beetje aan mijn voorbij.
Des al niet te min, is het prachtig om te aanschouwen. Gister was er een feestje en we vierde dat de eerste week voorbij was. Op dat feestje was elk bijna elk continent in de wereld aanwezig. We missen alleen Afrika. Een Braziliaan in gesprek met een Hollander en Amerikaan. Een Duitser in gesprek met een Spanjaard en Fin. Etc. Etc.

Afijn wat niet aan mij voorbij schiet is de geschiedenis van het theater hier. Ik ben hier bezig met de Commedia Dell'Arte, iets wat een lange geschiedenis kent in Italië.
De eerste week is al weer voor bij en ik ben al heel wat wijzer geworden. We hebben nu al een scala aan personages geleerd. We moeten veel scenario's maken en improvisaties zijn van de alledaagse orde.
Ik zelf ben fysiek sterker, lichaam bewuster en komischer wat betreft 'slapstick' trucjes geworden. En binnenkort spreek ik Frans, Italiaans, Spaans en Duits..

Een voorbeelden aan personages:
Zo hebben we het 'Hulpje' (De Zani):
Zit aan de onderkant van de samenleving. Erg energiek, enthousiast, maar alles gaat eigenlijk mis wanneer het Hulpje iets aanpakt.
Loopt met een open houding. (O benen) beetje gebogen, borst vooruit, kont naar achter. Huppelt van het ene been naar de ander.
'De Geliefde':
Liefde is alleen weg gelegd voor helden. Mooi, jong en begeerlijk. Zweven eigenlijk heel de dag rond opzoek naar hun grote liefde. Voor de man, Isabella. Kijkt altijd naar de horizon.
Altijd diagonaal, borst vooruit, blik naar de horizon, met zwevende armen. Altijd opzoek.
'De Capitano:
De kapitein. Een grote bluffer, 'durft alles' en is heel mooi. Hij liegt dat hij barst, als hij een muis ziet stort zijn wereld in en is hij een klein kind.
Basishouding het zelfde als het hulpje. Echter groots, zwiepende armen om zijn spieren te laten zien. Grotere stappen en natuurlijk altijd zijn wapen bij. Waar hij enkel mee dreigt, want tja, een echt gevecht beginnen, liever niet!

We hebben ook al behandeld: Doctore en Manifico (Pantelone).

We wisselen iedere dag van een Caravacio maken (scene/scenario) naar improviseren met de personages. Na de improvisaties laat de andere groep zijn Caravacio zien.
Ook krijgen wij lessen als Yoga en Acrobatiek, waarbij de docent niet zo heel goed weet waar de Pelvis (bekken) nou eigenlijk zit of wat de Pelvis nou eigenlijk is.

De tijd vliegt, ik geniet erg en leer veel.
Toch zie ik de dag dat ik weer naar Nederland ga steeds dichterbij komen. Het zit constant in mijn achterhoofd. Dit is de laatste stage, en dan begint het afstuderen...