Van een klein rustig dorp, naar druk Noord Italië
Door: Dico Verschure
Blijf op de hoogte en volg Dico
23 Juli 2013 | Italië, Bergamo
Zo, inmiddels alweer mijn achtste dag in Italië. Ik heb hier heerlijk kunnen ontspannen en lekker toerist mogen zijn.
Tijd om even te reflecteren wat er nou allemaal in Bulgarije is gebeurt.
- Theater zomerschool voor weeskinderen.
- vier groepen: Poppen, maskers, dans en muziek.
- werken naar een voorstelling in drie weken met als uitgangspunt het verhaal van 'de Kleine Prins'.
Ik heb les mogen geven aan de groep maskers, leeftijden varieerde tussen de 8 en 14 jaar.
De eerste week was fantastisch, in die week zou ik hebben gezegd: 'ja, volgend jaar ben ik hier weer.'
We hadden leuke kennismakingsspellen gedaan en vooral de maskers gemaakt.
De eerste week waren er weinig problemen, één meisje wist niet wat ze moest verwachten, omdat ze dit nog nooit had gedaan (is uiteindelijk ook niet meer terug gekomen). Één jongen, wist niet helemaal hoe hij met zijn masker van klei om moest gaan en vernielde telkens weer wat hij had gecreëerd en één meisje was wat lastige te motiveren. De rest deed heerlijk mee.
De eerste week merkte ik wel dat, omdat we waarschijnlijk veel vooruitgang boekte, wij laks met regels om gingen. Er werd mij gezegd, veel gezegd: 'Dit is hoe de kinderen met elkaar omgaan, ze schelden elkaar uit, maken elkaar belachelijk en hier een daar een klap of een schop.' Nou werd er die eerste week niet veel gevochten, maar gescholden werd er wel. Ik denk dat we hier veel kansen hebben gemist die we hadden moeten grijpen. Deze kansen die wij niet pakte, resulteerde in veel meer schelden en vechten in de aankomende twee weken.
Leuke regels die we hadden verzonnen voor wanneer een kind buiten het boekje ging, paste we niet toe en moesten we in de derde week ineens weer her introduceren.
De groep bleef wel een groep, maar brak vaker uit één naar maten de kinderen meer vermoeid raakte van het programma en wij, sommige ochtenden/middagen de kinderen niet meer met een paar woorden stil konden krijgen. Dus wij de klas gelopen om te zien of zij er verandering in wilde hebben. (wat vaak wonderbaarlijk genoeg ook gebeurden, ze testen je graag uit, maar ze willen je daarvoor wel in de buurt hebben, en zodra je stopt met de les, gaan alle alarmbellen rinkelen bij deze kinderen.)
Het team, werkte ook beter in de eerste paar dagen, later (dit heeft naar mij idee te maken met het 'verliezen' van de kinderen) ging het team ook slechter communiceren en samenwerken. De stress werd onder de collega's groter, omdat de voorstelling dichterbij kwam. De kinderen nog moesten repeteren en wij nog moesten brainstormen.
Vertalen naar het Engels gebeurde steeds minderen, dus een drijvend eiland worden in de les ontstond. Echter je eigen zin bepalen werd niet altijd in dank afgenomen. Zo ben ik op de dag voor de voorstelling door één van mijn collega's in de steek gelaten. Ze liep weg nadat ik een afspraak met de kinderen had gemaakt. Ik vertelde, dat als ik in de middag geen gevechten zou zien, maar vooral veel liefde naar elkaar, de kinderen een traktatie van mij zouden krijgen. Ik liet ze de zak met lekkers zien en de kinderen gingen akkoord.
Mijn collega ging niet akkoord, omdat ze vond dat ik niet het snoep kon laten zien en niet geven. Nadat ze was weg gelopen en ik toch maar snoep had gegeven (omdat ik mij zwaar vernederd voelde en liever de stemming met mijn collega;s goed had dan de kinderen, op dat moment) was voor mij de druppel gekomen.
Ik werd ziek, kon de volgende ochtend niet op tijd aanwezig zijn, vanwege de ziekte en heb mij nog de rest van de dag rot gevoeld. En dit op de laatste dag van het hele gebeuren.
Zou ik na drie weken nog steeds 'ja' zeggen, en zou ik volgend jaar weer terug komen. 'Nee', ik denk het niet. Enkel wanneer ik Bulgaars spreek, zal ik wederkeren naar Shiroka Laka.
Deze anderhalve week pauze kon niet veel later komen en geniet met volle teugen. Morgen zie ik mijn vriendin en a.s. maandag ben ik met maskers aan het spelen.
Heb al veel theaters hier in Italië mogen bezoeken en bekijken en heb iemand al ontmoet die met veel enthousiasme vertelde dat ik een super leuke tijd ga hebben in Regio.
Italië, ik ben er weer klaar voor!
Tijd om even te reflecteren wat er nou allemaal in Bulgarije is gebeurt.
- Theater zomerschool voor weeskinderen.
- vier groepen: Poppen, maskers, dans en muziek.
- werken naar een voorstelling in drie weken met als uitgangspunt het verhaal van 'de Kleine Prins'.
Ik heb les mogen geven aan de groep maskers, leeftijden varieerde tussen de 8 en 14 jaar.
De eerste week was fantastisch, in die week zou ik hebben gezegd: 'ja, volgend jaar ben ik hier weer.'
We hadden leuke kennismakingsspellen gedaan en vooral de maskers gemaakt.
De eerste week waren er weinig problemen, één meisje wist niet wat ze moest verwachten, omdat ze dit nog nooit had gedaan (is uiteindelijk ook niet meer terug gekomen). Één jongen, wist niet helemaal hoe hij met zijn masker van klei om moest gaan en vernielde telkens weer wat hij had gecreëerd en één meisje was wat lastige te motiveren. De rest deed heerlijk mee.
De eerste week merkte ik wel dat, omdat we waarschijnlijk veel vooruitgang boekte, wij laks met regels om gingen. Er werd mij gezegd, veel gezegd: 'Dit is hoe de kinderen met elkaar omgaan, ze schelden elkaar uit, maken elkaar belachelijk en hier een daar een klap of een schop.' Nou werd er die eerste week niet veel gevochten, maar gescholden werd er wel. Ik denk dat we hier veel kansen hebben gemist die we hadden moeten grijpen. Deze kansen die wij niet pakte, resulteerde in veel meer schelden en vechten in de aankomende twee weken.
Leuke regels die we hadden verzonnen voor wanneer een kind buiten het boekje ging, paste we niet toe en moesten we in de derde week ineens weer her introduceren.
De groep bleef wel een groep, maar brak vaker uit één naar maten de kinderen meer vermoeid raakte van het programma en wij, sommige ochtenden/middagen de kinderen niet meer met een paar woorden stil konden krijgen. Dus wij de klas gelopen om te zien of zij er verandering in wilde hebben. (wat vaak wonderbaarlijk genoeg ook gebeurden, ze testen je graag uit, maar ze willen je daarvoor wel in de buurt hebben, en zodra je stopt met de les, gaan alle alarmbellen rinkelen bij deze kinderen.)
Het team, werkte ook beter in de eerste paar dagen, later (dit heeft naar mij idee te maken met het 'verliezen' van de kinderen) ging het team ook slechter communiceren en samenwerken. De stress werd onder de collega's groter, omdat de voorstelling dichterbij kwam. De kinderen nog moesten repeteren en wij nog moesten brainstormen.
Vertalen naar het Engels gebeurde steeds minderen, dus een drijvend eiland worden in de les ontstond. Echter je eigen zin bepalen werd niet altijd in dank afgenomen. Zo ben ik op de dag voor de voorstelling door één van mijn collega's in de steek gelaten. Ze liep weg nadat ik een afspraak met de kinderen had gemaakt. Ik vertelde, dat als ik in de middag geen gevechten zou zien, maar vooral veel liefde naar elkaar, de kinderen een traktatie van mij zouden krijgen. Ik liet ze de zak met lekkers zien en de kinderen gingen akkoord.
Mijn collega ging niet akkoord, omdat ze vond dat ik niet het snoep kon laten zien en niet geven. Nadat ze was weg gelopen en ik toch maar snoep had gegeven (omdat ik mij zwaar vernederd voelde en liever de stemming met mijn collega;s goed had dan de kinderen, op dat moment) was voor mij de druppel gekomen.
Ik werd ziek, kon de volgende ochtend niet op tijd aanwezig zijn, vanwege de ziekte en heb mij nog de rest van de dag rot gevoeld. En dit op de laatste dag van het hele gebeuren.
Zou ik na drie weken nog steeds 'ja' zeggen, en zou ik volgend jaar weer terug komen. 'Nee', ik denk het niet. Enkel wanneer ik Bulgaars spreek, zal ik wederkeren naar Shiroka Laka.
Deze anderhalve week pauze kon niet veel later komen en geniet met volle teugen. Morgen zie ik mijn vriendin en a.s. maandag ben ik met maskers aan het spelen.
Heb al veel theaters hier in Italië mogen bezoeken en bekijken en heb iemand al ontmoet die met veel enthousiasme vertelde dat ik een super leuke tijd ga hebben in Regio.
Italië, ik ben er weer klaar voor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
