Safety and fun

Eerder schreef ik al over mijn twijfel over hoe veilig het nou daadwerkelijk is, werken met deze kids.
Als docent zijnde werk ik altijd naar een veilig, werkbare groep. Ieder kind moet zich vrij voelen om zich te uiten en moet zich veilig voelen om voor de groep te staan waar het voor staat of mee werkt.

De afgelopen dagen waren voor mij donker. Het weer was goed maar mijn gevoel..
Ik heb kinderen nog nooit zoveel zien vechten, ik heb nog nooit zoveel woede en verdriet in de ogen gezien van de kinderen. Ik heb mij als docent haast onveilig gevoeld.

Telkens wordt mij gezegd: 'dit is hoe deze kinderen communiceren, dit is hoe deze kinderen omgaan met elkaar en daar doen wij niets aan.'
Nee, daar kan ik direct niets aandoen, deze kinderen hebben geen ouders en deze kinderen hebben hun eigen cultuur ontwikkeld, wat betreft omgaan met elkaar. Maar ik kan mij als docent toch zeker niet veroorloven dat wij, in 'mijn' klaslokaal zo met elkaar omgaan?

Ik heb mij afgevraagd of ik mij misschien een doelgroep heb uitgekozen, die ik niet leuk vind. Nou denk ik dat niet, ik heb op het vmbo praktijk onderwijs ervaring gehad, en ja dat is natuurlijk wel echt anders maar, ik heb daar dezelfde soort dingen gezien. Echter werd daar op het moment gehandeld, hier word of lijkt het, allemaal genegeerd te worden.

Na een lang gesprek met mijn team, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik maar mijn 'emotionele mood' moet veranderen. Ik moet meer plezier halen uit het feit dat we één scene hebben gemaakt op een dag en de vechtende kinderen maar aan hen over moet laten.

Ja, het is leerzaam en ja zeker ik kom met een ervaring terug. Of het allemaal wel zo leuk is, weet ik nog niet..